DORPSVERHALEN IN DIALECT




Olle Siem'n Neut veur't eerst dioaken.



Ik wiet niet of jim wel es van mij heurd hemmem. 't Ken wel weez'n van niet, mor dat leit an jim, want olle Siem'n Neut is ien't zuudlijk Westerkwartier 'n nuuver bekend mantje, specioal op poletiek en skoelgebied. 'k Heb joar'n dicht bij de Seballebuurster klap woont. Joop Kamp'n het me vroagt om 'n stukje te schriev'n over mien waark bij de kerk, want ik was ollerling en dioaken en ken de kerk en de mens'n van Seballebuur'n van hoaver tot gort. Veul plezier met 't stukje en de groet'n aan elkeen uut Seballebuur'n, Siem'n Neut.


Joar'n leed'n moakte de kerkeroad me ollerling. En 'k was as ollerling hiel best geschikt of zeg 'k zulf. 'k Heb hiel wat lutje ruzies en vuurtjes ien de gemeente uuttrapt. Op huusbezoek dee ik 't woord en doomnee zat te koffiedrink'n. Om kort te goan 't was glad 'n meroakel. Op 'n Zundag mos doomnee aarg'ns noar toe en mos ik van de kansel leez'n. Knelske mien vrouw zat op de eerste rieg en die zee loater: "Stondst net op de preekstoel as 'n stoterse hoan."

'k Heb 't nooit seid, mor de broekspiepkes trilden om mien bien'n. 'k Har een hiel mooie preek van professer K. Diek. Doar stond'n nogal wat slimme woord'n ien, mor die sloeg ik zo veul meuglijk over. 'k Har d'r zelf ok nog 'n middenzaang tuss'n last, dan kom ik eev'n uutpuust'n. Zo ver kwam 't niet.

'n Haalve bladziede veur die middenzaang besloeg me de borst. Ik gapte oals 'n sprutter, mor er kwam niet 't minste geluud. Och, mien jong wat was 't toen stil ien de kerk. Knelske op de veurste rieg sloeg de hand'n veur de oog'n en ik geleuf zeker woar dat ze reerde. Hoe laang ik zo stoan heb ken 'k jim niet zegg'n, mor veur mien gevoel wel 'n haalve dag. 'k Har op lest an iedere hoar 'n zwitdrup. Opeens riep 'm kwoajong uut 'n kerkbaank: "We goan noar huus !" en meteen liep 't volk de kerk uut.

Jim begriep'n wel dat ik doarnoa niet bot meer plezier had ien de ollerlingerbaank. Als ik de kerk ienkeek, zatt'n er steevast 'n poar minsk'n te kniez'n en dan specioal die luu, die zelf ok stommegroag ollerling word'n woll'n. 'n Poar joar loater ben 'k dioaken word'n. Volg'ns mien zwoager Haarm 'n teruggang. Hij zee: "Ik heb wel es heurd dat 'n dioaken ollerling werd, mor nog nooit aansom." Oals dioaken mos ik ok met de pong deur de kerk. En die pong zat aan 't enne van 'n hiel lange stok. Doarom had 'k mien pet aan de haark vastbonn'n en heb me op de stal met de koei'n oefent ien het loop'n met de pong. Toen 'k bij de zwaartbonte kwam beet die de klep van de pet. Dat was 'n min veurteek'n.

De volg'n de Zundag zol't wees'n. 'k Liep met de pong achter Jan Dontje aan. 'k Gaf him vier kerkbank'n veur en dan zoal ik de stok met de pong van de hoak pakk'n en begunn'n. De stok zat zo vast aan de hoak dat ik 'm met een hot lostrok en ik geleuf zeker woar dat ze er ien de kerk om zat'n te kniez'n. Als je zo bij de bank'n laangs loop'n, wat heur je dan onner 't zing'n roare geluud'n. Summige vrouluu kwekker'n oals wilde eend'n en olle Lambert Haffel moakt net 't geluud oalsof er 'n boom deurzoagt.

Ik keek op en toen zaag'k dat Jan Dontje me al vieftien kerkbank'n veur was. 'k Kwam hieldaal achter. Met 'n hot trok ik de pong veur de minsk'n laangs en ik sloeg ien 'n aandere veeg de vrouw van de notoares met de stok net boov'n op heur neimoodse hoedje, 't knapte erover. 'Lompe boer', riep de notoares. Wat 'n konsternoatie ! Onnertuss'n zat Jan Dontje al hiel wies ien de dioakenbank te kiek'n. 't Was nog lang niet kloar. 't Was ok wat. Zo had je van die kwoajongens. De ene gaf 'n hot aan 't kwastje van de pong, de aand're stak zien hand vol met cent'n uit de pong ien de buus. Om uut je vel te spring'n.

Onner bij de trap mos 'k ok nog een poar bank'n hemmen. Op de tweede baank doar zat groentekweker Broekemoa, die ik ienertied passeert was omdat hij twee stemmm'n te kort kwam om ollerling te word'n. En dat bliekboar nog niet vergeet'n was. "Hest ok van 'n gull'n weerom Siem'n ?" fluusterde hij. "Jawel", zee ik, "Gooi him er eerst mor ien." De olle Broekemoa keek lelk op zien neus en ik kreeg zuuver weer 'n beetje oardigheid ien 't ambt.

Ien de leste baank zaat'n de minsk'n met de aarms over mekoar te luuster'n noar doomnee. Doar was bliekboar al 'n aander dioaken west, mor 't ken ok lozigheid west hemmen, dat ze 't geld holl'n woll'n. Toen ik eev'n loater noast Jan Dontje ien de dioakenbank aanschoof zee 'r zachtjes: "Bist net op tied Siem'n ... de kerk gait zo uut." 'k Heb er mor niks van seid want ik proat nooit onder de preek, mor een ding stait vast: Ik geef 'm ien 't vervolg gien vier kerkbank'n veursprong meer......


Sepmatinus loop'n.



De heule week hadd'n de kiender er oal noar uutkeek'n. En het wichtje van zeuv'n joar oald mocht veur de eerste moal sunder moeke met heur broerkes van neeg'n en elf joar  met op pad sepmatinus loop'n. Op schoel hadd'n ze de doag'n er veur hiel wat waark had om mooie sepmatinnuss'n te moak'n. De oaldste had van 'n uutholde sukkerbiet een meroakels mooie sepmatinus moakt. Sien broerke had van deurzigtig kleurpapier un hiel grote eerdbei moakt. En moeke had veur 't wichtje een sepmatinus bij Boonstra kocht. Zo'n harmonikading dat je uuttrekk'n most.

Ze war'n oal vroeg op pad goan. Eerst deur de rooie buurt. "Wat ben'n jim oal vroeg", heur'nde ze de mens'n zegg'n. Doarnoa ging'n ze de Provincioaleweg laans tot aan de boerderij van Gerrit Diekstra en toen weer terug. 't Werd stoarig aan oal duuster en overoal zaag'n ze aandere kiender loop'n met sepmatinuss'n. Wat vond'n ze 't mooi. De taas'n die ze bij zich hadd'n roakten oal voller. Ze kreeg'n taai-taai, sukkerloa, stuuvers en sums een zure appel. Doar war'n ze niet bliedig met en die smeet'n ze vot. Bij Teenstra ging'n ze de klapbrug over en zo kwaam'm ze oal verder. Moar 't werd kolder en het begon te waai'n. De sepmatinus van 't lutje wichtje vloog ien de braand en ze begon er om te reer'n. Toen sloeg'n ze aarg'ns links oaf,  liep'n deur'n bocht en ieneens wist'n ze niet meer woar ze war'n.

't Was oal neeg'n uur want ze heur'nde ver vot een kerkklok luud'n. Ze kreeg'n het stien kold. De keerskes van de sukkerbiet en de eerdbei waar'n ok nog eens uutgoan. Der was gieneen meer bij de weg. 'Loat'n we moar regtdeur loop'n dan kom'm we wel weer thuus" see de oaldste. Moar hij wist het ok niet meer vaanzelf. Het lutje wichtje drukte zig teeg'n heur oaldste broerke aan. De aandere van neeg'n joar wol zig groot hold'n  en moakte proatjes en grapkes. "Wiest nog wel dat we op 'n keer noazeet'n werd'n deur Roelf Piest ? ...... Wat heb 'k toen lacht." Moar veul kon'n ze er dizze keer niet om lach'n. Ze hadd'n het starvende kold en woar ze nou war'n was ien de hiele omtrek gien huus te zien.

Ze liep'n moar deur. Toen zaag'n ze 'n huus woar 't licht braande. Op 'n draf ging'n ze er op oaf. Het lutje wichtje viel met 'n smak op de grond en oalles rugelde uut heur taas over 't pad. Zo kwaam'm ze bij de deur van't huus aan woar ze vroag'n kond'n veur de weg noar de rooie buurt ien Seballebuur'n. Zing'n deed'n ze niet meer. "Volluk !!" riep de oaldste. Niks. Nog 'n keer roep'n. "Is hier volk ....??" Toen zaag'n ze een grote schoaduw noader'n. Het lutje wichtje werd er kel van en kroop achter heur oaldste broerke. De stokjes van de sepmatinuss'n van de jong's boog'n noar de grond. "Wat moet'n jim zo loat hier hielmoal op 't Zaand ?" ...... "Ome Hennerk !!", klonk het ien koor. En doar stond ome Hennerk dus, die zo staark oals 'n bol was.

"Zol ik jim dan moar noar huus bring'n ?" see Hennerk. Nou, dat woll'n ze wel. "Moar eerst moet'n jim nog wel zing'n". Ze zong'n oals liesters en zodroa ze ien de auto zaat'n viel'n het jongste jonkje en het lutje wichtje meteen ien sloap op de achterbaank. De oaldste zat noast Ome Hennerk en die vertelde hoe 't sepmatinus loop'n ien sien tied was. En zo ging 't weer op huus aan, het was mooi west.



Tunnes en Annie met fekaansie.



Tunnes was’n klein boerke, hij en sien frou war’n wat ruug ien de toal moar had’n een gold’n hart. En Annie had Tunnes onder plak. ‘Loat’n we eens met fekaansie goan, verdomme’, see Annie tegen heur man Tunnes. ‘Doe dreugkloot bist nog nooit ien’t buut’nlaand west en nou we wat cent’n kreeg’n  hem’m uut de aarfenis van mien mamme kenn’n we best wel ’n keer vot. Ik bin’t zat om hier de hiele tied met zo’n olle lul oals dij te zitt’n’. ‘Goan weg zemel' see Tunnes.  'Ik bin ’n poar keer ien Duutsland west heur, ien Old’n burg en doar kon je goed te vreet’n krieg’n. Die moff’n hem’m lekkere broadworst’n en ze verstoan’n doar ok wel Grunnings’. Annie wol verder vot, noar de Canarische Eiland’n. Noar ’n reisburo dus en ’n dikke moand loater stond’n ze op ’t vliegveld van Eelde.

‘Wat ’n volk hier’ see Tunnes. 'Huuv'n die niet te waark'n ? En dat vliegtuug liekt wel ’n sigoar, doar ken’n we oalmoal laang niet ien.’ Moar ze kwaam’m te plak. En ze ging’n de lucht ien. Tunnes had zuk's nooit eerder met moakt. Hij keek sien oog’n uut. De auto’s die hij beneed’n zaag leek'n wel  luzifersdeuskes en hij zaag schoap’n ien’t laand loop’n. ‘Verrek’, docht Tunnes, ‘Bin’n dat mien eig’n schoap’n niet ?!’ Sien buur’n zoal’n veur sien koei’n en schoap’n zorg’n, oals dat moar goed ging.  ‘Moest kiek'n gek, we bin’n oal boov’n de zee !’ riep Tunnes doarnoa. ‘Nee, hoalfmoale, dat is’t Zuudloardermeer’, see Annie. En wat loater see Tunnes;  ‘Ik moet schiet’n’ aols 'n makke beer. ‘Zitt’n bliev’n doe hoalve goare’, riep Annie. ‘Doe mag’st pas noar’t schiethuus, aols't seid wordt.’ 

Noa ’n poar uur see Tunnes. ‘Wat begunt ’t hier te stink’n, ruukst dat ? het liekt wel jirre.’ ‘Ja, doe kin’st zo aan de vreetn’sbak old swien’ see Annie. ‘Ken’st hier op de koart zien wat we te vreet’n  krieg’n. En dat was babi pangang. Tunnes kreeg ’n plastiek bakje van ’n stewardess ien hand’n drukt met dat spul. Hij nam er ’n hap van en kotste het uut. ‘Ik verbraand mien bek aan die vremde  troep’, riep hij. En hij vroeg de stewardess; ‘He joe ok wat met eerappels... ‘ En hoalverwege kreeg hij ien de goat’n dat hij Hollands  proat’n most.  Dan moar ’n blikje bier docht hij. En doarnoa nog een. Die schonk hij ien zo’n plastiek beker op het bret veur him.

Tunnes viel ien sloap en begon te dreum’n. Ien sien dreum zaag hij dat sien boederij ien de braand stond, de buur’n wist’n nog net op tied het vee te redd’n. Tunnes schrok er wakker van. Toen sliep 'r weer.  ........  Hij was ien’t zwembad van Grootegast. Doar zaag hij ’n jong nuuver wicht woar hij vroeger gek op was. Hij d’r op oaf en ze was nog oaltied wild op hem.  Ze liep’m laans ’n spiegel en Tunnes zaag dat hij er net zo old uut zaag oals dat hij was moar de meid zaag er oals hiel vroeger uut. Dan zoal’k wel eens zien loat’n dat ‘k nog jong bin docht Tunnes ien sien dreum. Hij dook van de springplaank ie’nt woater en moakte ‘n salto om iendruk te moak’n. ‘Oh blender, wat is dat woater toch kold’. Docht hij nog. Met ’n schok werd ‘d er wakker. Annie had’n ‘m een por ien de pins geev’n. Hij had sien glas bier omsteut en de ienhold van ’t volle glas bier was ‘m juust ien’t kruus voal’ln. Doar liep Tunnes ien’t gaangpad noar de WC met’n groot nat plak ien de broek. Elkeen keek ‘m noa, ze doacht’n vaanzelf dat ‘r zich bemeeg’n had.

Hoe de fekaansie oafloop’n is zol’k 'n aandere keer vertell’n. Moar wel ken ‘k zegg’n dat Tunnes nooit meer noar’t buut’nlaand west is. Nou ja, oallennig noar Duutsland dan want doar hadd’n ze lekkere broadworst’n. 




Veurjoar.



Twee doag’n leed’n zaag’k veur de eerste keer van’t joar ‘n vlinder. Het war’n er twee zelfs en ze hadd’n duud’lek zin ien’t veurjoar want ze dwarrel’nden deur de lucht oalsof ‘t hun lieve lust was. En ’t was nog moar dertien meert. Ver vot zaag’k een stipke op de weg. ’t Kwaam mien kaant op. En ik was neisgierig noar wat ’t was.

Ondertuss’n hiel’k mien dobber ien de goat’n. Vremd toch, veur ’n moand leed’n werd ‘r nog skeuvelt op ’t ies van ’t Wolddiep en nou zit ‘k er te viss’n. De sun schiende en d’r stoan gien wiend en  doardeur was ‘t best uut te hold’n. Aan de hoak had ‘k ’n dikke wurm. Biet’n wolt niet. Moar dat kon me niks schill’n.

Aan ’t woater loat’n je je gedacht’n goan en komm’n je tot rust. En zo zat ‘k doar wat te prakkezeer’n aan ’t Wolddiep. De koei’n war’n nog niet ien’t laand. De boer’n hadd’n ’t nog rustig. ’t Was muusstil. Het stipke uut de verte kwam ien zicht. ’t Was ’n man op ’n solex met ‘n leer’n jas die ‘m om sien pens fladderde en ’n pothelm op. “Wil 't wat ?” Riep hij ien’t veurbij goan. Wel ’t was kon ‘k niet zien.

En oals of de duvel d’r met speulde had ‘k toen ok net biet. De dobber schoot onder ’t woater en ik ropte aan de hengel. En dat was best zwoar waark want d’r zat ’n moedhond aan. Ik ken ‘k best begriep’n dat joe niet wiet’n wat ’n moedhond is. Ien ’t Hollaands noem’n ze dat ’n zeelt. ’t Is ’n vis  zo glad oals ’n oal, en ’t zicht er groen uut. Sums gebruukt’n ze wel uns ’n moedhond om de reeg’n put schoon te hold’n.

Joar’n leed’n had ‘k dat ‘n keer heurt van mien opoe. En toen ging’n we over de reeg’n put hang’n om noar die moedhond te kiek’n. Die zaag’n we niet want die zat heulemoal onderien de put. Doaraan docht ik toen ‘k aan ’t viss’n was, op die mooie veurjoarsdag ien meert.




De piek met de gold'n eier.




Dit verhoaltje gait over Piet en Griet. Die woond'n ien'n arbeidershuuske achter ien de ree noar de meul'n van Seballebuur'n toe. Piet waarkte oal veule joar'n oals arbeider bij boer Horinga. Hij was 'n haarde warker en Horinga was 'r bliedig met. Oalennig verdroot het Piet dat hij gien boer was, moar dat was nou eenmoal zo en hij schikte zich ien sien lot.

Tot er op 'n dag vlak veur de Kerstdoag'n wat gebeurde. Toen Piet noar huus wol goan see Horinga teeg'n hem; "Piet, doe waarkst oaltied zo haard en doarom hep't docht om dij een piek te geev'n." "Die is wel broeds moar dat geft niks." Nou, dat was niet teeg'n dovemansoor'n seid en zo stapte Piet die oav'nd met de piek onder de jaas noar huus. Piet was zo wies oal's 'n kiend met de piek, hij had veurdien nooit dier'n had, behoalve dan muuz'n.

Toen hij thuus was liet hij trots oals 'n pauw de piek aan Griet sien vrouw zien en see; "Een dikke piek, dat wordt lekker eet'n met de Kerstdoag'n." Moar Griet docht er aans over. "Niks lekker eet'n !" see Griet. "Doe moest broedeier sien te krieg'n, en dan zett'n we de piek 'r op te broed'n."  Een poar doag'n loater kwam Piet thuus met ien sien buusdoek neeg'n broedeier. De piek werd onder de bedstede op de eier zet. Doar was nog ploats ien hun lutje huuske.

En ja heur, de piek bleef mooi op de eier zitt'n en Piet en Griet ging'n noar berre. Toen ze ien berre laag'n doacht'n ze noa. "Wiest wat we doen ?" see Griet. "Oals er kuuk'ns uut de eier kom'n hem'm we loater tien piek'n en oals we die verkoop'n dan koop'n we veur dat geld 'n big." Piet die oal bijna ien sloap was werd bij dat idee kloar wakker. Een big koop'n was veur hun oaltied onberiekboar west.

En nou waar'n bij Piet ieneens oalle remm'n deursloag'n. "Heur eens", see hij teeg'n Griet. "Oals die big dan groot is dan eet'n we die niet op, we zorg'n 'r veur dat er kleine biggetjes komm'n." En zo ging 't deur. Op 't lest zaat'n Piet en Griet recht op ien de bedstede en zaag'n beeld'n veur zich van koppels koei'n ien grote lapp'n groen laand. Oallemoal hun bezit.

De onderleggers van de bedstede waar'n echter niet bestand teeg'n zoveul gespinhaksel. De onderleggers brook'n oaf en Piet en Griet ploft'n noar beneed'n. De piek dood en de eier stuk. En Piet waarkte nog joar'n laang bij boer Horinga.




De man met de oap.



Ien zo'n dorpke als Seballebuur'n ging'n de joar'n vroeger heul rustig om. De boer'n maaiden het laand, 't waarkvolk was druk van moandag tot 'n met zoaterdag. Op 'n keer, ik wiet niet zekers wanneer 't zich oafspeulde,  'k Heb het ok moar van heur'n en zegg'n, was er wat vremds. D'r liep ieneens een man met 'n oap rond ien Seballebuur'n.

Dat trok oalle aandoacht vaanzelfs. Op de Provincioaleweg klom die oap op 't dak van de tapperij van Venema. Die zat doar veurdat Willem Blauwiekel er ien kwam.  En de oap sprong doar op 't dak rond. Dat moakte zo'n lawaai dat de gast'n uut de kroeg kwaam'm om te kiek'n wat er was. 

En doar zaag'n ze die oap op 't dak. Zuks wat hadd'n ze nog nooit eerder zien. De oap had 'n rood jaske aan en 'n witte pet op. En veur dat ze 't deur hadd'n sprong de oap over de huuz'n hen en stond op 't dak van de Kloeckstede. Doar woonde toen Lameris en die was schoelmeester west ien Seballebuur'n.

Toen roakte de oap uut zigt. Want de oap was achterlaangs de huuz'n goan en kroop deur 'n roam de tapperij van Venema ien. Doar nam er 'n borrel en pakte 'n knaak uut de geldloa. Toen kwam er weer te veurschien. De man van de oap floot eev'n en de oap kwam noar 'm toe. Hij hoalde toen uut'n zak een klein fietske, en je will'n het niet leuv'n vaanzelfs. Moar die oap kroop op de fiets en begon rondjes te ried'n.

En de man van de oap ging met sien pet rond om wat cent'n te krieg'n van de mens'n die stond'n te kiek'n. Toen kwam de olle schoelmeester Lameris 'r bij. Hij was ien die tied de enigste ien Seballebuur'n die 'n fototoestel had en moakte 'n foto van die man en de oap.

Die foto het loater nog joar'n laang aan de wand hong'n ien de pronkkoamer van de Kloeckstede. Woar de man met de oap bleev'n is wiet gieneen, en ok niet woar hij vandoan kwam.



                          De meul'n van Seballebuur'n



                                            Doar draai't er

                                              Doar steit er

                                       Aan't enne van't dorp

                          De wiek'n draai'n ien winter en ien summer

                            So slagt en jacht er sien roed'n ien 't rond

                  En sums gait 't zo tekeer, met sneistorms en haarde wiend

                               't Dreunt en steunt dan binn'n ien


                             En 't woater spoelt sums over de diek


                                       Toch blift er stoan


                                        't Is nooit aans west





                                   De pronkkoamer.



't Was op  'n mooie summerdag dat ik underweg was noar mien oom Jilje en taante Antje. Die woond'n ver vot. Noa ja, op de fiets dan. Want ze ze hadd'n 'n boerderij bij Onderdendam. Hun dochter had ien Seballebuur'n woont. Ze werd Reeltje noemt moar heur echte noam was Aurelia. En veur zover ik wiet was ik de enigste die heur Aurelia noemde, omdat ik vond dat die noam goed bij heur paste.  

Aurelia woonde 'n tied ien Seballebuur'n. Ze was trouwt moar heur man kwam vroeg te overlied'n. Toen is ze moar weer bij heur olle luu ientrokk'n. Ze was aans dan aandere vrouw'n ien Seballeburen. Ze was 'n dochter van 'n dikke kleiboer en ze had oaltied mooie kleer'n aan en had een waarkster die 't huus schoon moakte. Verder hiel ze zig oafziedig van de buurt.

Moandag's was wasdag en dan was 't oals 'n wedstried wie 't eerst de was doan had. Doarnoa stond'n de vrouw'n met 't waarkschort nog veur dan wat bij de weg te klets'n. Moar Aurelia niet. Die zat voak dan achter 't huus ien de tuun, te leez'n of zo moar wat veur zig uut te kiek'n. En 's aovonds oal'st waarkvolk oal vroeg noar berre goan was zat ze bij 't licht van 'n pietereulielaamp te leez'n. En nou was ze dus terug op 't olle stee bij heur pappe en mamme boov'n Onderdendam.

Ik fietste deur Kommerziel, doar zaag'k een huus met de noam "Boxemburg" op de gevel.  'Woar kwam zo'n noam nou vandoan ?' vroeg ik me oaf. Ien Kommerziel had 'k ok ooms en taantes woon'n. Moar doar ging 't niet om, ik wol noar Onderdendam.

Veurbij Kommerziel kom je ien 'n aandere wereld. Doar begunt de klei. En zie je oallennig maor grote boerderij'n met arbeidershuuskes 'r veur. D' r stond laandwiend; hooiweer. En hier en doar waar'n ze oal druk met zeis'n iene weer. En zo kwaam ik ien Onderdendam. Doar mos ik deur'n hek hin, met iezer spiel'n met punt'n er op en doarachter laag de boerderij van oom Jilje en taante Antje.

Mien pappe en mamme hadd'n 't wel eens over hun. En dan heurde ik dat oom Jilje wel zeuv'n knecht'n had en dat ze zundag's voak  met 'n koets 'n rietoer moakten noadat ze naor de kerk west waar'n. Ze hadd'n geld zat. Ik wiet het niet, moar ik denk dat Aurelia gien zin had ien die rietoer'n met de koets, ze was aans.

 Ik ging deur't hek en doar stond Aurelia ien de bloementuun. Ze leek ien de felle zun tuss'n oal die gekleurde bloem'n nog veul mooier dan ze was. Ze merkte 't bliekboar dat 'k zo noar heur zat te kiek'n. "Wat zit 's me aan te kiek'n," see ze. "Ach, niks", see ik. En ik vroeg heur of ik wat bess'n en frambooz'n plukk'n mocht. Toen ik doar met bezig was voelde ik dat ze mien doen en loat'n volgde.

Aurelia liet me doarna de bloementuun zien. Dahlia's, hortensia's, rozen. Wat rook'n die lekker, of was het Aurelia die ik opsnuufde. 'k Wist het niet meer. Aurelia liet heur oog'n van boov'n noar beneed'n over me hin goan. "Heb je oom Jan nog gekend ?", vroeg ze ieneens. Doar had 'k wel eens over heurt, hij was soldoat west in Ned. IndiĆ« en doar doodschoot'n, moar 't had 'm nog nooit zien.  "Ik heb nog wel een portret van hem, loop maar mee, moest wel stil weez'n want 't hangt ien de pronkoamer", zei Aurelia.

'k Was nog nooit ien de pronkkoamer west. Aurelia hong heur schort op ien 't veurhuus. 't Was muusstil ien 't huus, taante Antje zat achterover ien de woonkoamer te sloap'n. Oom Jilje was hiel ien de verte op 't laand aan 't waark. We liep'n de pronkkoamer ien. Doar zat op 't noord'n een groot roam met zicht op de bloementuun. Op 't zuud'n zaat'n twee kleieren roam'm met de blind'n dicht. Om ons hin stond'n mooie plant'n ien geelkoper'n pott'n. Ien de hoek een secretaire van mahonieholt. Ien een aandere hoek stond 'n zwaarte lessenoar met 'n dik boek er op, de biebel. En laans de muur hoog stoand twee beeld'n van pauw'n.






(wordt vervolgd)

                                          

                                             

                                       

                                          



                                      

                              



                  














2 opmerkingen:

  1. leuk verhaaltje en al ben ik geen Groningse, ik kan hem goed lezen.Gronings lezen en verstaan kan ik wel, maar praten niet.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bedankt,

      Het verhaaltje is in het dialect van het Westerkwartier. In dat dialect komt naast Gronings, ook Fries en Drents voor.

      Verwijderen